درمان با مهار کننده mTOR مرتبط با آلبومین پاسخ طولانی مدت در بیماران مبتلا به تومورهای سلول اپی تلیوئید بدخیم پیشرفته بدخیم (PEComa) را نشان داد ، پیگیری طولانی مدت از مطالعه تک بازوی AMPECT را نشان داد.

دکتر آندرو واگنر گزارش داد ، در یک بررسی مستقل ، میزان پاسخ کلی (ORR) با nab-sirolimus در 31 بیمار مبتلا به PEComa بدخیم 39٪ (95٪ CI 22-58) بود ، از جمله یک پاسخ کامل مربوط به نقطه پایانی اولیه. ، دکترا ، در انستیتوی سرطان دانا-فاربر در بوستون.

با پیگیری حداقل 18 ماه از آغاز درمان ، مدت زمان متوسط ​​پاسخ (DOR) هنوز با رسیدن 92٪ در 6 ماه ، و دو سوم هنوز در 12 و 18 ماه پاسخ داده نشده است ، به دست نیامده است. از جامعه آنکولوژی بافت همبند.

واگنر بدون علائم ایمنی جدید گفت: “پاسخ ها در AMPECT بسیار ماندگار بودند و 50٪ بیماران پس از بیش از 25 ماه پاسخ مداوم داشتند.”

52٪ اضافی از بیماران به بیماری پایدار دست یافتند و درجه کنترل بیماری (حداقل 12 هفته) 71٪ بود.

وی در پایان گفت: “میزان پاسخ قابل توجه ، دوام پاسخ ، میزان بالای کنترل بیماری و سمیت قابل کنترل نشان می دهد که nab-sirolimus ممکن است یک گزینه مهم درمانی جدید برای این بیماری باشد.”

تجزیه و تحلیل نشانگرهای زیستی در یک مطالعه مرحله دوم نشان داد TSC2 جهش به طور قابل توجهی با پاسخ تومور ، با ORR 89 در این زیر گروه مرتبط بود. در پنج بیمار مبتلا به TSC1 جهش ، یکی پاسخ تأیید شده دارد.

واگنر گفت: “با این حال ، ناب سیرولیموس بدون توجه به وضعیت جهش فعالیت خود را نشان می دهد.” TSC1 / 2 جهش

محققان همچنین دریافتند که کمبود فسفوریلاسیون S6 در رنگ آمیزی ایمونوهیستوشیمی به طور قابل توجهی با عدم پاسخ به درمان ارتباط دارد.

متوسط ​​بقا بدون پیشرفت (PFS) در گروه 9.9 ماه و بقای کلی 40.8 ماه بود.

واگنر توضیح داد ، PEComa بدخیم یک سارکومای بافت نرم “فوق العاده نادر و تهاجمی” است که خطر بالای متاستاز را به همراه دارد و هیچ درمانی به طور خاص برای این موارد تایید نشده است.

شیمی درمانی استاندارد فقط فعالیت متوسطی دارد ، اما گزارشات موردی و مجموعه های گذشته نگر نشانگر سودمندی مهارکننده های mTOR مانند سیرولیموس (راپامون) ، ائرولیموس (آفینیتور) و تمسیرولیموس (توریزل) است.

واگنر خاطرنشان کرد که “فعال سازی مسیر mTOR در PEComa معمول است ، معمولاً با غیرفعال سازی جهش ها در TSC1 یا TSC2 ژن های مهار کننده تومور “

Nab-sirolimus (سابقاً ABI-009) نوعی ذره سیرولیموس مربوط به آلبومین است که در مطالعات بالینی نسبت به فرمهای خوراکی و همچنین افزایش تجمع داخل توموری ، فعالیت ضد توموری بیشتری نشان می دهد. در سال 2019 ، این دارو موفقیت درمانی از FDA برای PEComa بدخیم دریافت کرد.

ویلیام تاپ ، دکتر ، از مرکز سرطان Memorial Sloan Kettering در نیویورک گفت: “آنچه در مورد این داده ها بسیار خوب بود این بود که در واقع سعی شد بفهمد کدام بیماران به ABI-009 پاسخ می دهند و چرا”. ، که پاسخهای AMPECT را “چشمگیر” خواند.

تپ خاطرنشان کرد که از آنجا که این یک مطالعه ثبت نام یکبار مصرف فقط با 31 بیمار است ، به نظر می رسد که یک مطالعه تأییدی باشد و پیشنهاد کرد که چنین مطالعه ای گروهی را نشان دهد که بیشترین بهره را از AMPECT می برند.

“بیماران با TSC2 جهش ها یک واکنش ترجیحی دارند. ” به نظر من ، این امر به طور واضح باید در مورد استفاده و پروژه های بعدی آزمایشات بالینی اطلاع دهد. “

علاوه بر این ، وی گفت ، آزمایشات تأییدی باید س ofالات علمی زیر را بررسی کند: چرا بیماران هستند؟ TSC2 جهش ها بیشتر پاسخ می دهند ، اما کسانی که با آن مواجه هستند بیشتر نیستند TSC1 جهش یا تومور با ناهنجاری در p10 یا PI3K؟ و چرا بعضی از بیماران برای مدت طولانی واکنش نشان می دهند و وقتی دچار مقاومت می شوند چه اتفاقی می افتد؟

وی گفت: “این ممکن است در واقع بتواند نحوه استفاده و مطالعه داروی پیش رو را به ما اطلاع دهد.”

جزئیات مطالعه

AMPECT یک مطالعه آینده نگر فاز II است که ارزیابی nab-sirolimus در 31 بیمار مبتلا به PEComa بدخیم است. بیماران در صورتی که بالای 18 سال سن داشته باشند و دارای گروه 0 یا 1 گروه سرطان مشارکت شرقی باشند ، واجد شرایط هستند. دارو به صورت وریدی با دوز هفتگی 100 میلی گرم در متر تجویز می شود.² به مدت 2 هفته ، به دنبال یک هفته استراحت ، تا پیشرفت بیماری یا سمیت غیر قابل قبول.

بیماران ثبت نام شده میانگین سنی 60 سال داشتند (71٪ سفیدپوست ؛ 82٪ زن) و سه چهارم آنها دارای وضعیت ECOG 0 بودند. اکثر آنها در زمان ارائه بیماری متاستاتیک داشتند (85٪) ، در حالی که بقیه به صورت محلی پیشرفته و غیر جراحی بودند.

ORR نقطه پایانی اصلی بود. نمره ORR ارزیابی شده توسط محقق 42٪ بود که همه پاسخهای جزئی در نظر گرفته شدند و میزان DOR ارزیابی شده توسط محقق 85٪ در 6 ماهگی ، 67٪ در 12 ماهگی و 54٪ در 18 ماهگی بود.

عمده ترین نقاط نهایی ثانویه شامل DOR ، PFS و ایمنی هستند.

واگنر گفت این دارو به خوبی تحمل می شود و بیشتر عوارض جانبی مربوط به درمان با درجه پایین و قابل کنترل است و 6٪ از بیماران درمان سمیت را قطع می کنند.

AE شایع (≥ 25٪) شامل استوماتیت / موکوزیت (79٪) ، خستگی (59٪) ، بثورات (56٪) ، تهوع (47٪) ، کم خونی (47٪) ، اسهال (38٪) ، کاهش وزن ( 38٪) ، هایپرگلیسمی (35٪) ، ترومبوسیتوپنی (32٪) ، هایپرتری گلیسیریدمی (32٪) ، هایپرکلسترولمی (32٪) ، کاهش اشتها (32٪) ، درماتیت (29٪) ، دیسژوزیا (29٪) ، سردرد (29) و ادم محیطی (26٪). واگنر گفت ، علاوه بر این ، پنومونیت در 18 درصد رخ داده است.

AE های درجه 3 شامل استوماتیت / موکوزیت در 18٪ ، کم خونی در 12٪ ، هایپرگلیسمی در 9٪ و خستگی و ترومبوسیتوپنی در هر 3٪ هستند. درجه 4 AE رخ نداد و هیچ مرگ و میر مربوط به درمان وجود نداشت.